De illusie van een droomland

Sfeerimpressie. Cuba

De laatste twee weken van jullie reis moet het einde woorden. Cuba is het land waar je al in de brugklas over droomde. Het land van salsa, mojito's en dikke sigaren. Waar je echter nooit bij stil hebt gestaan is dat je voor al deze dingen geld nodig hebt en dat het verkrijgen hiervan in dit droomland nogal problematisch is. Van tevoren had je wel gelezen dat pinnen niet mogelijk zou zijn met passen die een verband hebben met Amerikaanse banken, maar dat er verder geen problemen zijn. Dit blijkt echter wel even anders. 

Na een lange wandeltocht door de stad langs zeker 15 pinautomaten blijkt dat zowel Maestro als MasterCard nergens wordt geaccepteerd. De enige mogelijkheid om geld te krijgen is met Visa of bij een wisselkantoor met je MasterCard, deze wisselkantoren zijn inmiddels echter allemaal gesloten. Vervolgens wordt je van het kastje naar de muur gestuurd tussen allemaal hotels die ook de MasterCard-service zouden aanbieden. Je loopt je het schompes, zonder eten en drinken in je lijf en wordt uiteindelijk ook nog overspoeld door een grote golf uit de zee. Nat en rillend besluiten jullie een taxi te nemen naar het laatste hotel waar het absoluut mogelijk zou moeten zijn om geld op te nemen. Helaas zijn zij nog maar een kwartier open en kun je alleen geld krijgen met je originele paspoort op zak en heb jij alleen een kopie bij je... De taxi brengt jullie naar het huis waar je bij de eigenaresse het geld voor de chauffeur bedelt. Daarna duik je met een rommelend maag in bed, want nog meer geld bedelen om te eten is je eer te na.

De volgende ochtend krijgen jullie gelukkig ontbijt en je gaat met hernieuwde moed op pad. Onderweg worden jullie aangesproken door een aardig stelletje dat jullie vraagt of jullie naar het jaarlijkse salsafestival gaan en ze wijzen jullie de weg. Je besluit echter om toch eerst voor het geld te gaan. Maar nog geen 50 meter verder komt er een tweede stelletje dat jullie naar het festival wil meenemen. Je besluit er even te gaan kijken en ze nemen jullie mee een gebouw in waar niets van een festival is te zien. Al snel verliezen jullie hen uit het oog en jullie gaan snel het gebouw uit om jullie eerste doel van de dag te behalen. Eenmaal buiten staat het eerste stelletje ineens weer voor jullie neus en ze willen jullie meenemen naar het wisselkantoor. Jullie argwaan is inmiddels gewekt en na een tijd achter ze aan in de verkeerde richting te hebben gelopen weten jullie hen uiteindelijk af te schudden door te zeggen dat het hen wel erg veel tijd kost zo. De verandering van hun gezichtsuitdrukking zegt genoeg, de vriendelijke lach verdwijnt als sneeuw voor de zon, ze waren duidelijk op iets anders uit. 

En dan komt de volgende klap; er is een storing in de verbinding met MasterCard en er kan geen geld worden opgenomen bij het wisselkantoor. Jullie doen hetzelfde rondje langs de hotels maar de storing geldt voor het hele eiland en dus storten jullie uiteindelijk wanhopig neer in een van de lobby's. Nog steeds geen geld om eten of drinken te kopen. Jullie staan bijna op het punt om te bellen naar de vliegticketmaatschappij om jullie vertrekvlucht om te boeken naar morgen, zo ver is de moed in jullie schoenen gezakt. 

Maar dan keert het tij! Gelukkig kunnen jullie in het hotel wat drinken en dat betalen met de MasterCard en uiteindelijk (een half uur voor sluitingstijd van de balie) is de storing verholpen en hebben jullie geld! Zou Cuba dan toch nog leuk worden?

Samenvatting

Sinds het vorige verslag is er veel gebeurd. Allereerst hebben we de 5-daagse Salkantaytrek naar de Machu Picchu gemaakt. Ook wel het helse broertje van de Inca-trail genoemd. Daan was van tevoren zo nerveus dat ze bijna had gecancelled, maar uiteindelijk viel het alles mee. Het was erg zwaar, maar we konden de groep goed bijhouden, we kregen geen blaren en de tijd ging een stuk sneller dan verwacht. Bovendien maakte het uitzicht op Machu Picchu zelf veel goed.

Vervolgens zijn we naar Cuba gegaan, waar we dachten even relaxed de laatste twee weken van onze reis door te gaan brengen. Zoals jullie snappen is dat de eerste twee dagen niet echt gelukt. Daarna ging het gelukkig steeds beter! Havana is een mooie stad met historische gebouwen, interessante musea en vooral lekkere cocktails! En het land zelf is bizar, eigenlijk niet te beschrijven. Ik voelde me een beetje zoals Bløf zingt in het liedje Hemingway, nieuwsgierig maar met steeds meer heimwee. 

Na Havana hebben we nog acht dagen doorgebracht op het strand van een all inclusive hotel in Varadero. We voelden ons absoluut niet op zijn plaats tussen de zuipende en vretende Canadese walvissen die ons in hun lelijke variant van Frans probeerden aan te spreken. Maar de zon, het zand en de zee was precies waar onze lichamen en geesten aan toe waren en we hebben er volop van genoten. 

Vanochtend zijn we aangekomen op het vliegveld in Düsseldorf. Het Uitzwaaicomité had zich omgedoopt tot het Welkomstcomité, inclusief ballonnen en versierde paraplu's. Fijn dat er een plek is op de wereld waar je je gelijk weer thuis voelt, al ligt dit misschien niet zozeer aan de plek als wel aan de mensen die er op je wachten.

De reis die we de afgelopen maanden hebben gemaakt was ongelooflijk boeiend, mooi en overweldigend. Desondanks zijn we erg blij om weer thuis te zijn. De komende weken gaan we de rust nemen om dit allemaal tot ons door te laten dringen en langzaam weer terug te komen in het georganiseerde ritme. 

We willen iedereen nog een laatste maal bedanken voor het lezen van de blog en het reageren, via welk medium dan ook. We kijken er naar uit om jullie allemaal weer te zien (bv. aankomende zondag!)!

Voor de laatste keer;

Heel veel liefs,

KoDa