Verwachte en onverwachte zenuwen

Sfeerimpressie 1. Den Bruce

De lucht is onverwachts blauw als je in den Bruce stapt om vanaf de DOC-camping het laatste stukje weg af te leggen naar de Milford Sound. Dit is een fjordenlandschap waar het meer dan 200 dagen per jaar regent, dus de zon is een zeer welkome onverwachte gast. De weg leidt door een zeer primitieve tunnel; de Homer-tunnel. Er is letterlijk een weg uitgehakt in de berg zonder verdere aanpassingen te doen. Je draait je licht aan en stoomt er met Bruce op volle snelheid doorheen. Eenmaal bij de Sound aangekomen spring je enthousiast uit de wagen, draait de deuren op slot en loopt opgewekt naar de terminal voor de cruises. Je kiest een tamelijk goedkope uit, de prijzen beginnen toch inderdaad wel te wennen, en zit twee uur lang op het zonnige dek van de kleine boot die intussen langs indrukwekkende watervallen, rotsen met zeehonden en wilde baren vaart. Genieten!

Terug bij de auto eet je even snel wat boterhammen en springt daarna weer in den Bruce om de terugweg naar de tunnel in te zetten. Maar dan....start de auto niet. Wat blijkt; je hebt je lichten aan laten staan. Helaas brandt er geen behulpzaam lampje op je dashboard om aan te geven dat hij was blijven branden en dus is de accu volledig opgegaan. Het cafe naast de parkeerplaats weet dat dit vaak gebeurt met Europese toeristen die door de tunnel komen en heeft hier iets lucratiefs op bedacht: een startservice voor slechts 20 dollar! Gepikeerd probeer je eerst hulp te zoeken bij medebezoekers. Helaas blijkt echter dat bijna iedereen met een huurauto/-caravan is en dat startkabels daar nooit bijgeleverd worden. Wel is er een Kiwi zo met je begaan dat hij je de helft van het bedrag voor de startservice schenkt, zelf ook jong op reis geweest en zich bewust van de prijzen in zijn land. Uiteindelijk dus toch de startservice betaald en drie minuten later ronkt den Bruce weer even levenslustig als voorheen. Gemiddeld stranden er per dag twee voertuigen op de parkeerplaats met een leeg voertuig, zoals gezegd; lucratieve business!

Sfeerbeschrijving 2. De sprong

Van tevoren had je al besloten dat je op deze reis je gehate hoogtevrees zou overwinnen en zou gaan skydiven. In Queenstown besloot je de sprong te wagen en je maakte op de dag van aankomst snel een afspraak voor de volgende ochtend. De creditcard weigerde te betalen en ook je pinpas wilde geen geld meer opnemen om de sprong te kunnen betalen. Even dacht je dat dit wel een voorteken moest zijn, maar deze gedachte schudde je snel van je af en je pakte snel een andere betaalpas, die wel werkte. Met een week gevoel in je maag bracht je de rest van de dag door en die nacht was er van slapen weinig sprake. Helaas bleek de volgende ochtend bij aankomst dat de wolken te laag hingen om te springen. Je verplaatste je sprong naar de volgende dag en bracht de dag toch wel enigszins opgelucht door in het stadje.  

Ook deze nacht bracht je weinig rust en je wilde maar dat het springen snel achter de rug zou zijn. Gelukkig scheen 's ochtends de zon en daarom stapte je opgewekt het bedrijf binnen, hoe eerder het zou beginnen, hoe eerder het ook voorbij zou zijn. Helaas was het deze keer de wind die in de weg ging liggen. Je boekte teleurgesteld je vlucht om naar de Franz Josef Gletsjer, want veel meer tijd in Queenstown paste niet in de strakke reisplanning. Ook hier werd helaas de sprong gecancelled, dit keer wegens mogelijke regen. Je plande je sprong opnieuw in, ditmaal bij het Abel Tasmanpark. Helaas was de dag waarop je wilde gaan springen niet beschikbaar omdat het vliegtuig dan in onderhoud was. Je voelde je bijna zoals die mop: 'Ken je die    mop van die Nederlandse die ging skydiven? Nee? Ze ging niet'. De sprong dan maar twee dagen verlaat en toen toch echt vastgezet. Ondertussen maar duimen dat het niet echt het lot was dat je iets wilde duidelijk maken.

Op de dag van de sprong was het windstil en aan de lucht was geen wolkje te bekennen. Omdat je jezelf al zoveel zorgen had gemaakt over het springen was je eigenlijk helemaal niet nerveus. Het was natuurlijk wel een beetje balen dat ze van het mooie weer gebruik wilden maken om zoveel mogelijk mensen te laten springen waardoor je twee uur langer moest wachten, maar goed. Je besloot van de hoogste hoogte te springen, 5,2 km, waarbij ook zuurstof zou moeten worden toegediend tijdens de vlucht. Je kreeg een pak aangehesen en voor je het wist was het moment daar. Je werd voorgesteld aan je 'tandemmaster' en toen begon het...

Het eerste wat hij zei was 'Wie heeft jou aangekleed? Dat ziet er niet uit!'. Om vervolgens heel je harnas anders te gaan hangen. Vervolgens stapten jullie in het vliegtuig. Dit was zodanig klein dat er eigenlijk een plek te weinig was en dus moest jij op schoot bij je tandemmaster. Die vond dat niet zo erg en hijgde in je oor 'Nou meisje, jij hebt in ieder geval het beste plekje van het vliegtuig'. Daarna vroeg hij aan de piloot 'He, jij hebt helemaal nog geen pauze gehad vandaag?'. Toen sloegen de zenuwen ineens toch toe. Je focuste op de mooie uitzichten tijdens de vlucht en je ademhaling en probeerde niet te letten op je master die ineens toch weer heel het harnas ging verstellen, waarbij hij je borsten niet probeerde te ontwijken. Toen de 10.000 feet-grens was bereikt schoof hij je zuurstofmasker over je mond. Tot je verbazing zag je dat bij iedereen het molentje in de slang hard ging draaien, terwijl die van jou stil bleef hangen. Je maakte je master hier op attent en hij probeerde dit te maken. Toen dit niet lukte zei hij 'Nou ja, nu ga je dood'. Op dat moment kon je daar niet echt om lachen, zeker niet omdat tegenover je een groot rood bord hing dat vermeldde dat je direct de piloot op de hoogte moest stellen als je zuurstof niet werkte omdat hij dan direct kon landen. In je zenuwen werd je tamelijk paranoia en je wilde eigenlijk je reisgenoot duidelijk maken dat als je neer zou storten, dat in ieder geval de schuld zou zijn van de kloothommel achter je. Maar toen schoof het luik open en moest je gaan...

Je zat op de rand van het vliegtuig, hield je harnas vast, keek omhoog en wachtte af. En toen ging je. Hopsaflops van stilstand naar een valsnelheid van 200 km/h in twee seconden. Je kunt nergens meer aan denken en voelt jezelf alleen maar vallen. Gelukkig voel je niets in je buik en het uitzicht is adembenemend. Het gevoel is absoluut met niets te vergelijken. Zo intens en heftig! Op het moment dat de parachute open gaat lijkt het alsof je omhoog gaat, maar in werkelijkheid rem je natuurlijk alleen maar af. Je lichaam kan namelijk niet 70 seconden lang het gevoel hebben dat het valt (70 seconden vrije val, dat is nog eens wat anders dan de Python!). En dan is het net of je vliegt. Een paar minuten lang zweef je op je gemak naar beneden en dat voelt heel ontspannen. Eenmaal beneden ben je blij dat je het hebt gedaan en dat je nu weer veilig beneden staat. De paranoia over je master is weg, maar je bent wel een beetje boos dat hij zo weinig zijn best heeft gedaan om je op je gemak te stellen. Maar wat een fantastische ervaring!

Samenvatting Nieuw-Zeeland

Nieuw-Zeeland is een vreselijk relaxt land om doorheen te reizen. Daadwerkelijk alles is hier schitterend en kamperen is gewoon een hele fijne manier van reizen. Met de foto's hebben we geprobeerd een impressie te geven van wat we hier allemaal hebben gezien. De tijd is voorbij gevlogen. Nu staat het volgende avontuur alweer bijna voor de deur en dat zal ongetwijfeld weer heel anders zijn. Overigens was Koens sprong heel anders; een heel relaxte master die alles uitlegde en veel vertrouwen opwekte. Koen zou zo morgen weer gaan, ik misschien volgend jaar weer. Ook hebben we filmpjes laten maken van de sprongen. Deze houden we nog even voor onszelf, maar wie weet delen we ze ooit nog met jullie. Het materiaal is namelijk tamelijk hilarisch. Tot slot nog even een korte top 3 van onze Nieuw-Zeeland reis: 

1. Met stip: Tongariro Alpine Crossing
2. Abel Tasman & Golden Bay
3. Skydiven

Weer alle liefs en een dikke kus van ons,

Koen en Daan

P.S. Het internetcafe waar we nu zitten gaat sluiten, dus geen tijd voor een laatste spellingscheck. Daarom bij voorbaat vast excuses voor eventuele fouten!